Alle beetjes helpen…?

Zojuist Blood Diamond gezien. Mooie film, die me diep raakt. Ongeloof… Ik kan er niet bij dat zulke dingen gebeuren en toch gebeurt dit dagelijks, op allerlei plekken, over heel de wereld. En niet alleen om diamanten worden mensen vermoord, er gebeuren zoveel dingen in de wereld om ons maar van producten te voorzien – ik denk dat we slechts van een klein deel van de misstanden af weten. We willen het ook niet zien, we worden er ongemakkelijk van…

Ik kijk al lange tijd geen nieuws meer. Veel mensen vinden dit onbegrijpelijk en trekken hieruit de conclusie dat ik ongeïnteresseerd ben met betrekking tot wat er in de wereld gebeurt. Het tegenovergestelde is waar. Ik kan alleen niet dagelijks naar het nieuws kijken zonder het gevoel te hebben afgestompt te raken. Als ik elke dag beelden van oorlog zie, gaat het op een gegeven moment langs me heen. Dat vind ik nog veel erger! En ik kan niet na het zien van beelden van een oorlog vervolgens rustig een kop thee zetten en een of ander zinloos tv-programma gaan kijken wat nergens over gaat.

Na het zien van het nieuws of na het zien van een film als Blood Diamond ben ik zo geraakt, dat ik me afvraag wat ik nou eigenlijk aan het doen ben met mijn leven. Zou ik niet elke dag zielsgelukkig moeten zijn dat ik wakker word in vrijheid, in een warm bed, in goede gezondheid, met genoeg eten in de koelkast en met al mijn familie en vrienden in veiligheid?? Zou ik niet direct mijn baan op moeten zeggen en me in moeten gaan zetten om deze mensen te helpen? Wat heeft het voor zin om je druk te maken over of de mail op het werk allemaal wel tijdig en correct beantwoord wordt, terwijl er mensen zijn die dagelijks moeten vechten voor hun bestaan?

Tegelijkertijd vind ik mezelf hypocriet… Dat ik dit schrijf, maar zelf ook niet in het vliegtuig zit naar weet ik veel waar om daadwerkelijk hulp te bieden. Ik houd mezelf voor dat dat niet zomaar kan en dat het weinig verschil uit zou maken. Maar ik weet ook dat dit slechts laffe excuses zijn. Toch kan ik het niet helemaal loslaten. Dit is iets wat me dagen, zo niet weken, bezig kan houden en ook altijd weer bij me terug komt. Op dit moment ben ik nog niet zo ver om in het vliegtuig te stappen en ter plaatste te gaan helpen, en misschien komt dat moment wel nooit. Maar het zet me wel aan het denken. Wat doe ik om niet bij te dragen aan zulk geweld? En wat kan ik nog meer doen? Waar liggen mijn prioriteiten: goedkope producten of producten van een goede afkomst? Hoe kan ik bijdragen aan een verbetering, aan een betere wereld?

Ik weet wat ik doe: ik richt me op het goede, ik richt me op de liefde. Niet om mijn kop in het zand te steken en te doen alsof dit allemaal niet gebeurt, maar omdat ik geloof dat dat wat je aandacht geeft groeit. Ik richt me op het goede in mensen, niet om het kwaad te negeren, maar om het goede te laten groeien. Ik richt me op de liefde, omdat je kwaad niet met kwaad kan bestrijden. Ik ben me bewust van mijn houding naar buiten toe, omdat ik hoop dat ik daarmee een klein verschil kan maken.

Er is nog genoeg in mijn leven dat ik kan verbeteren, nog genoeg stappen die ik kan zetten om mijn bijdrage aan zulk geweld compleet nihil te maken. Nog meer dan genoeg om over na te denken en om aan te pakken. Het houdt me in ieder geval bezig en op mijn manier probeer ik mijn steentje bij te dragen, hoe klein het effect misschien ook mag zijn…

Ik hoop dat ik op mijn manier heel veel licht, lucht & liefde de wereld in mag brengen, om zo de wereld een klein beetje mooier te maken. En ik hoop dat jij op jouw manier meedoet.
Xxx

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.