Ik ben hoogsensitief…

Ik ben hoogsensitief. En heldervoelend/-wetend. Iets wat maar weinig mensen van mij weten… Toch wil ik het nu graag vertellen, want hoewel het soms lastig is, is het ook iets waar ik heel blij mee ben.

Op de basisschool en de eerste jaren van de middelbare school ben ik gepest, buitengesloten. Hoewel ik al snel bedacht had dat ik niet ging veranderen om wat een ander vond, heeft het toch een grote impact gehad op mijn ontwikkeling en op wie ik nu ben. Het is voor mij lang onduidelijk geweest waarom mijn klasgenootjes hadden ‘besloten’ dat ik er niet bij hoorde, dat ik te ‘anders’ was. Dus kon het elk moment weer gebeuren. Zomaar uit het niets zou men ineens kunnen besluiten dat ze mij niet mochten… Onbewust heb ik me dus toch aangepast, gezorgd dat ik niet teveel opviel, niet te hoge cijfers gehaald, niet teveel op de voorgrond gaan staan, mee in de massa.

Inmiddels heb ik een hele fijne groep met vrienden en vriendinnen, toch weten veel van hen nog niet van mijn hooggevoeligheid. Nog steeds zit ergens die angst om afgewezen te worden. Om ‘anders’ te zijn. Waarom ik het dan nu via deze weg naar buiten breng? Ik geloof dat het tijd is. Tijd om in mijn kracht te gaan staan, echt mezelf te zijn en op die manier anderen te kunnen helpen om ook in hun kracht te gaan staan. Misschien dat er mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen en daardoor ook de stap durven nemen uit te komen voor hun ware gevoelens. Alleen dat zou het voor mij al waard maken deze stap te zetten. Want spannend vind ik het wel!

Zolang als ik me kan herinneren zijn mijn opa en oma bij mij geweest. Mijn overleden opa en oma, die ik nooit (echt) gekend heb. Mijn oma is overleden voordat mijn oudste zus geboren werd en mijn opa is niet lang na mijn geboorte overleden. Toch zijn ze er altijd voor me geweest. Vreemd genoeg heb ik dit nooit echt beseft, totdat ik een keer bij een paragnost kwam die naar aanleiding van een specifieke tarotkaart mij vroeg “Jij krijgt hulp van boven he?”. Waarop ik voorzichtig zei dat ik wel eens dacht dat mijn opa en oma voor mij zorgden. Iets wat ik nog nooit hardop had uitgesproken, eigenlijk zelfs nog nooit echt over had nagedacht. Die paragnost zei toen “Je hebt hele gesprekken met ze, hoor ik!”. Ik schaamde me een beetje… Ja, ik had vaak hele gesprekken in mijn hoofd/in gedachten met mijn opa en oma, maar nooit echt heel bewust. Het was voor mij altijd meer een soort afweging van de opties, waarbij er verschillende standpunten werden belicht.

Bij het bekennen van het horen van/praten met mijn ‘engeltjes’ (zo noem ik mijn opa en oma en alle andere (aarts)engelen meestal) is me wel eens gevraagd of ik niet gewoon schizofreen was en stemmen hoorde. Een andere vriendin reageerde heel verbaasd, ik was zo ‘normaal’, van mij had ze dit nooit verwacht. Ze kon het niet echt rijmen met het feit dat ik verder geen rare symptomen vertoonde geloof ik. Mensen die met engelen communiceren worden meestal gezien als vreemd, anders, gek misschien. Zweverig, geitenwollensok-types, raar… Dit ben ik allemaal niet en zo wil ik dus ook niet gezien worden. Maar de angst om door deze bekentenis afgewezen te worden zit er wel. Dus wil ik er graag zo veel mogelijk over vertellen, zodat het misschien wat minder ‘vreemd’ of ‘raar’ zal zijn.

Mijn hoogsensitiviteit is ook altijd al aanwezig geweest. Ik voel situaties, gevoelens en verhoudingen binnen een groep meestal direct aan. Voor mij is het hierdoor soms verwarrend als iemand het een zegt, terwijl ik iets anders voel. Als iemand aardig doet, terwijl ik daaronder een weerstand voel. Als iemand zegt dat het goed gaat, terwijl ik een laag van verdriet of boosheid voel. Dit betekent overigens niet dat ik altijd precies weet wat iemand denkt of voelt, ik kan geen gedachten lezen of altijd iemands gevoel aanvoelen. Maar over het algemeen voel ik dingen aan en daardoor kan ik bijna altijd goed met mensen overweg, ik ‘begrijp’ ze op onbewust niveau.

Mijn heldervoelend- en helderwetendheid is er denk ik ook altijd al wel geweest, maar dit heb ik voor een groot deel verborgen gehouden, afgesloten. Het was teveel, te heftig, te ‘anders’. De afgelopen jaren ben ik mezelf weer meer en meer aan het openen en toen kwam ook ineens het besef dat ik me afgesloten had voor mijn engeltjes. Waar ik vroeger bijna dagelijks met ze ‘kletste’ , heb ik me er op een gegeven moment voor afgesloten. Het paste niet meer bij me, ik wilde het niet meer. Met het afsluiten voor mijn heldervoelend/wetendheid en later ook mijn engeltjes, heb ik me ook afgesloten van mijn eigen gevoel. Dat gaat namelijk allemaal samen. Zo kan ik dus ook niet helemaal mezelf zijn, als ik niet toe wil geven aan mijn heldervoelend/wetendheid. Ik wil juist wel helemaal mezelf zijn, ik wil weer alles kunnen voelen, alles durven voelen en daarmee dus ook mijn heldervoeldend/wetendheid omarmen.

De meeste mensen kennen de term ‘helderziend’ wel, heldervoelend of helderwetend is denk ik wat minder bekend (daarnaast bestaat er ook nog helderhorend en helderruikend). Bij helderziendheid krijgt men beelden, dromen of visuele ‘aanwijzingen’ door. Bij heldervoelendheid krijg je deze aanwijzingen door bepaalde emoties of gevoelens en bij helderwetendheid door bepaalde gedachtes. Soms ‘weet’ ik ineens iets, terwijl ik niet aan kan geven hoe dat kan. Aangezien ik vrij nuchter opgevoed ben, heb ik dit voor mezelf ook vaak afgedaan als ‘fantasie’ of ‘onzin’. Maar hoe meer ik me ben gaan openstellen voor mijn gevoel, hoe meer mijn heldervoelend/wetendheid ook weer naar boven komt.

Vorig jaar zomer lag ik ziek in bed toen ik ineens ‘wist’ dat het huis van mijn ouders verkocht was. Ik voelde me goed beroerd, dus dacht daar op dat moment echt niet aan, toen ineens binnen kwam vallen (alsof je je plotseling iets herinnert) dat het huis verkocht was. Nog geen half uur later ontvingen mijn ouders een bod op hun huis. Dit soort dingen gebeuren vaker en hoewel ik niet alles deel en niet alles kan ‘bewijzen’, staat het voor mij vast dat er meer is dan wij kunnen zien en durf ik steeds meer op mijn ervaringen te vertrouwen.

Hoewel het voor sommigen mensen misschien iets is dat ze ‘raar’ vinden, is het voor mij iets heel moois en is het iets wat ik graag nog verder wil ontwikkelen. Maar voor ik dat kan, moet ik er eerst voor uitkomen, bekennen dat het zo is en niet langer bang zijn om ‘anders’ gevonden te worden. Dit is iets wat bij mij hoort, onderdeel is van wie ik ben en waar ik heel dankbaar voor ben. Hoewel het soms lastig is, me soms voor bepaalde uitdagingen stelt en ik het soms heel spannend vind, is dit wel de weg die ik wil bewandelen. Mijn gevoeligheid is onderdeel van mij en ik wil deze graag nog verder ontwikkelen en inzetten om andere mensen te kunnen helpen! Dus daarom deel ik nu mijn verhaal met jou, dankjewel dat je helemaal tot hier hebt gelezen.

Mocht je naar aanleiding van mijn verhaal vragen hebben, of graag iets met me willen delen, neem dan vooral contact met mij op! Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties.

Love & light, xxx Sandra

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.